Η «λειτουργία μετά τη Λειτουργία» αναφέρεται στην ευχαριστιακή εμπειρία των χριστιανών, οι οποίοι, μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας, όταν εξέρχονται από τον ναό, κινούνται να μοιραστούν τη δωρεά που έλαβαν, ώστε να μεταμορφωθεί ο κόσμος σε Βασιλεία του Θεού. Αυτή η στάση ζωής προϋποθέτει θυσία, που εμπνέεται από το παράδειγμα του Ιησού στον Νιπτήρα πριν από τη παράδοση του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας (Ιω. 13:1-17). Με τον τρόπο αυτό συνεχίζεται η αυτοθυσιαστική προσφορά του Χριστού στον κόσμο από τους μαθητές και τις μαθήτριές Του, διαμέσου των αιώνων.
Η προτροπή «η λειτουργία μετά τη Λειτουργία» διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον τότε Επίσκοπο Ανδρούσης και νυν Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιο (Γιαννουλάτο) στο Etchmiadzine της Αρμενίας το 1975. Γράφει σχετικά ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος: «Η Λειτουργία πρέπει να συνεχίζεται στις προσωπικές, καθημερινές συνθήκες. Κάθε πιστός καλείται να συνεχίσει μια προσωπική “λειτουργία” επάνω στο μυστικό θυσιαστήριο της καρδιάς του, να πραγματώσει μια ζωντανή διακήρυξη του Ευαγγελίου “υπέρ του σύμπαντος κόσμου”. Εφόσον με το ευχαριστιακό γεγονός ενσωματωνόμαστε σ’ Αυτόν, ο οποίος ήλθε να διακονήσει τον κόσμο και να θυσιαστεί γι’ αυτόν, οφείλουμε να εκφράσουμε, με συγκεκριμένη διακονία στη ζωή της κοινωνίας, το νέο μας είναι εν Χριστώ, τω Διακόνω πάντων. Η ευχαριστιακή θυσία πρέπει να προεκταθεί σε προσωπικές θυσίες για τον λαό, τον οποίο ταλαιπωρούν τόσες ανάγκες, υπέρ των αδελφών για τους οποίους ο Χριστός απέθανε […] με σκοπό την απελευθέρωση των ανθρώπων από όλες τις δαιμονικές δομές αδικίας, εκμεταλλεύσεως, αγωνίας, μοναξιάς, και τη δημιουργία μιας πραγματικής κοινωνίας προσώπων εν αγάπη» .
Ενώ σε άλλη περίσταση αναφέρει: «Δεν πρέπει να χαθεί το γεγονός αυτό (της Θείας Λειτουργίας) σαν μια στιγμιαία συγκίνηση, αλλά να προεκταθεί η Λειτουργία μέσα στην καθημερινή ζωή. Και να μεταμορφωθεί ολόκληρη η ζωή σε μια λειτουργία. Για να γίνει το γραφείο μας, το θυσιαστήριο μας, το εργοστάσιο ή το σπίτι μας, ο ναός μας, η εργασία μας λειτουργία μας, όπου θα προσφέρονται η ψυχή και το σώμα μας “θυσία ζώσα, αγία, ευάρεστος τω Θεώ”» .
Η «λειτουργία μετά τη Λειτουργία» με λιτό και περιεκτικό τρόπο δηλώνει ότι το κέντρο της χριστιανικής ζωής είναι η θεία Ευχαριστία. Οι χριστιανοί αντλούν δύναμη και έμπνευση από τη συμμετοχή τους στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, ώστε στη συνέχεια να μαρτυρήσουν με αυταπάρνηση την παρουσία του Χριστού στον κόσμο και συγχρόνως να αντιμετωπίσουν κάθε μορφής κακό.
Διασκευή από το βιβλίο του Ν. Τσιρέβελου, Θεολογική θεμελίωση της Ορθόδοξης μαρτυρίας. Σπουδή στο έργο του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, εκδ. Ostracon Publishing, Θεσσαλονίκη 2015, σελ. 101-108
Σχετικά με το απόσπασμα βλ. Αναστασίου (Γιαννουλάτου) Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, ΙερΑποστολή, ό.π., σελ. 131.
Αναστασίου (Γιαννουλάτου) Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, ΙερΑποστολή στα ίχνη του Χριστού. Θεολογικές μελέτες και ομιλίες, εκδ. Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδας, Αθήνα 2007, σελ. 128-129